Veteranen
Afgelopen zaterdag was het veteranendag. Je kunt hier niets of iets mee hebben. Ik heb er iets mee omdat mijn vader veteraan is, een Indieveteraan en een oud-commando. Zelf kan hij niet meer actief deelnemen, maar met zijn hoofd en hart was hij er bij.
Veteranen
De Indieveteranen, voor mij de echte 'oude' veteranen, bleken nog maar mondjesmaat vertegenwoordigd: ze worden te oud. De meesten zijn waarschijnlijnk rond de negentig en kunnen gewoon niet meer meelopen. En als je niet meer zelf kunt lopen dan ga je niet; in een rolstoel is je eer te na, in ieder geval die van mijn vader. Ik zag ook geen bordjes meer met 'Indieveteranen', of van 'No. 2 Dutch Troop'.
Veteranen
De Indieveteranen, voor mij de echte 'oude' veteranen, bleken nog maar mondjesmaat vertegenwoordigd: ze worden te oud. De meesten zijn waarschijnlijnk rond de negentig en kunnen gewoon niet meer meelopen. En als je niet meer zelf kunt lopen dan ga je niet; in een rolstoel is je eer te na, in ieder geval die van mijn vader. Ik zag ook geen bordjes meer met 'Indieveteranen', of van 'No. 2 Dutch Troop'.
Wat deze dag speciaal maakt klinkt waarschijnlijk als een groot cliche, maar het is de kameraadschap, het delen van dezelfde herinneringen en het vinden van begrip omdat je hetzelfde hebt meegemaakt. Hierbij is leeftijd geen issue.
Vooral voor de oude veteranen is er weinig inlevingsvermogen geweest denk ik. Ik ga mijn vader maar na: van 1946 t/m 1948 in Indie, waarbij het contact met het thuisfront bestond uit 1 x per maand een pakketje post. Geen telefonisch contact en geen reisje terug naar Nederland omdat je moeder is overleden. Je moet het allemaal zelf uitvogelen en dan zijn je maten je beste kameraden, die je er door heen slepen. Ook het feit dat bij terugkomst niemand stond te juichen, je van de verkeerde oorlog terugkwam en waardering al helemaal niet bestond, maakte dat je elkaar opzocht. Dat laatste was misschien wel pure noodzaak omdat er ook geen enkele opvang geregeld was.
Reunies
Een andere manier om in contact te blijven zijn de jaarlijks terugkerende reunies. Mijn vader was een trouw bezoeker maar de leeftijd laat het nu niet meer toe. Op zijn 90e verjaardag hebben we nog een tweetal commando-veteranen van het eerste uur opgespoord en uitgenodigd. De ontroering van deze ontmoeting vond ik indrukwekkend. Daar is een woordeloos begrip tussen die mannen. Inmiddels zijn beide mannen overleden en de herinnering aan deze dag is daarom o zo speciaal voor mijn vader.
Ik gun alle militairen, waar ook ter wereld, een plek om elkaar te ontmoeten en elkaars verhaal te delen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
OVER.....
- Marja Heusschen
- Webredacteur en Arbocoordinator bibliotheek Midden-Brabant/ Terborg/genealogie/geschiedenis
WEBSITE BMB
0 reacties:
Een reactie posten