Het is de tijd van de herdenkingen. Op 5 mei is Nederland 65 jaar bevrijd en vieren we feest, maar daarvoor herdenken we onze doden. Zo wordt  herdacht dat kamp Westerbork en kamp Buchenwald 65 jaar geleden werden bevrijd. Er zijn nog overlevenden die dit kunnen navertellen.

Maar ook dichter bij huis vinden herdenkingen plaats. Zo is er de jaarlijkse herdenking bij het Rene Klessensmonument in de wijk Loven hier in Tilburg. Toen mijn kinderen hier naar de basisschool gingen is het monument door de school geadopteerd; nog steeds vindt hier jaarlijks een herdenking plaats tegen agressie en geweld. In de wijk Loven zijn behalve Rene Klessens nog meer slachtoffers gevallen : 'Loven in de schaduw van oorlog en geweld'.

Er komt steeds meer discussie of herdenken en gedenken in de huidige vorm moet blijven bestaan. De herdenking van 4 mei is niet meer alleen voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.
'Tijdens de Nationale Herdenking herdenken we allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties' (officieel memorandum).

Vind u dat we moeten blijven herdenken? Ik vind van wel, voor de nabestaanden maar ook om besef te houden dat vrijheid niet iets vanzelfsprekends is. Mijn vader is een Indie-veteraan; elk jaar herdenkt hij zijn gevallen kameraden. Toen zij terugkwamen in 1948 stond niemand op hen te wachten. Hoe anders gaat het nu: