Gastblog geschreven door Antoinette Geven.

Als kind ben ik met mijn grote zus en ouders op witte fietsen naar het Kröller-Müller Museum op de Veluwe gefietst. Mijn vader was fruitkweker, mijn moeder huisvrouw en kunst zat niet in onze genen. Ik wist nauwelijks van het bestaan van Van Gogh, laat staan van Bart van der Leck. Wat ik wel zag was een enorm wit eiland in de beeldentuin. En daar kon je inklimmen en je hoefde niet stil te zijn; wat in het museum wel moest. Maar op het witte eiland kon je rennen en springen en je kon er aan de andere kant weer uit en er rondjes om heen springen. Veel later bleek dit kunstwerk 'Jardin d'émail' te heten.

Toen werd ik vijftien en ging met mijn vriendin van zeventien op fietsvakantie door Nederland in een stoffig tentje en we kwamen weer langs het museum. Inmiddels had ik meer onderwijs genoten, wist dat Van Gogh een gevierd schilder was en heb een tijdje naar zijn schilderijen staan turen. Maar het meest werd ik weer gefascineerd door 'mijn' witte tuin.

Zes jaren later kuste ik mijn geliefde in deze beeldentuin. (Nee, helaas heb ik hier geen foto van). Inmiddels mag duidelijk zijn dat ik een ware fan van het museum en zijn schatten ben.

Afgelopen jaar vond ik in een boekwinkel in Bergen op Zoom de grootste schat! De biografie van Helene Kröller-Müller: "De eeuwigheid verzameld" van Eva Rovers. Een kist gevuld met 3400 brieven betekende het begin van de zoektocht naar het ware verhaal achter deze vrouw. Nu zit ik te smullen van alle achtergronden en initiatieven die geleid hebben tot het ontstaan van het museum. Op een landveiling in 1909 bood Anton Kröller met succes op het landgoed Hoenderloo, dat 1200 hectare groot was! Helene was exorbitant rijk en toch verzucht zij in haar dagboek: 'Dit museum is uit verdriet geboren'. Boeiend.

Maar als het gefilosofeer over kunst me een beetje te veel wordt denk ik aan een uitspraak van Charlotte Mutsaers, die ik las in het tijdschrift Hollands Diep'(oktober-december 2011):

'Kakken gaat voor bakken al staat de oven heet' (al heb je nog zo'n kunstwerk van een taart in de oven staan, het leven gaat altijd voor, aldus Charlotte).